این روزها احساس میکنم در مورد یک سری باور به خصوص به نتیجه رسیدهام. یکی اینکه اگر برای یکدیگر قصه تعریف نکنیم چیز زیادی از زندگی نخواهیم فهمید. این قصهها عیار و اعتباری دارند که آن را به نام صداقت میشناسیم. اینکه چقدر به واقعیت
ابراهیم حاتمیکیا در اختتامیهی جشنوارهی فجر ۹۶ ضمن اعتراض به همهی مسئولان گفت افتخار میکند که یک فیلمساز وابسته است. او که فیلم آخرش را با هزینهی موسسهی فرهنگی اوج ساخته است همچنین اعلام کرد که افتخار میکند از سپاه برای ساختن فیلم پول بگیرد.
این
در آموزش اصول داستاننویسی یکی از کلیدیترین نکات، در اصل، طرح یک پرسش بنیادین است:
«چه میشود اگر…؟»
هر چه در برابر این سوال قرار بگیرد شروع یک داستان میتواند باشد. یک «گره»، که نقطهی آغازی است بر باقی پردههای داستان.
و روایت این بخش هم پیرو همین
با پیشرفت فناوریهای مرتبط با سینما، هر روز فیلمهای خوشآبورنگتر و تکنیکیتری تولید میشود. در چنین وضعیتی معیار سنجش و مقایسهی فیلمها دیگر دستاوردهای تکنیکیشان نیست، بلکه فیلمنامه و داستانی است که روایت میکنند. در سالهای اخیر کارگردانهای ایرانی زیادی در خارج از کشور فیلمهایی
اگر نیچه هم مانند افلاطون از دار دنیا مالومنالی داشت و برای خودش یک آکادمی دستوپا میکرد، حتما بر سر در آکادمی با خط درشت مینوشت: «هرکس خندیدن نمیداند وارد نشود.» اما حیف که نیچه دستش به دهانش نمیرسید و مجبور بود تنهایی بخندد و
نین کیرکام
استاد فلسفه در دانشگاه در ایالت استرالیای غربی[۱]
خلاصه: مطمئناً مادر بودن یکی از دشوارترین و منحصربهفردترین تجربههای زنانه است که بدونِ شک تا زمانی که زنی خود مادر نشود، کاملاً توانایی درک جنبههای پیچیده و مختلف آن را ندارد. زنان پیش از مادر شدن
امن اُلرد
استادیار فلسفهی پدیدارشناسی، فلسفهی قاریای قرن نوزدهم و بیستم و زیباییشناسی در دانشگاه تولیدو در ایالت اوهایوی آمریکا[۱]
خلاصه: امن اُلرد در این مقاله کوشش میکند به لحاظ فلسفی، تجربهی تغییر دنیای والدین را پس از به دنیا آمدن فرزند شرح دهد. او برای بیان
در طول تاریخ هنرمندان زیادی تحت تأثیر آرای فلسفی دست به آفرینش آثار هنری زدهاند، اما رابطهی میان فلسفه و هنر همیشه یک سویه نبوده است؛ یعنی همیشه اینطور نبوده است که نظرات و آراء فلسفی بر هنرمندان اثرگذار بوده باشند، بلکه در بسیاری از